Hé! Wat doe jij in mijn klamboe?!
Door: Esther Spekken
Blijf op de hoogte en volg Esther
24 Mei 2014 | Suriname, Paramaribo
We hebben weer een hoop beleefd dus de hoogste tijd voor een nieuw reisverslag. Om onze kennis te verbreden en alles uit ons avontuur te halen wat erin zit, hebben we besloten om twee andere basisscholen voor een aantal dagen te bezoeken en daar ons steentje bij te dragen.
Vorige week was het dorp JawJaw aan de beurt. JawJaw is een inheems Marrondorp, dat is gelegen aan de Boven Suriname rivier. De bevolking bestaat uit Creolen, ook wel bosnegers genoemd. Op zondagmiddag vertrokken we met de taxi om vervolgens per boot verder te gaan. Bij aankomst maakten we direct kennis met de naakte kinderen die zwommen in de rivier, de was en afwas die tegelijkertijd in de rivier werd gedaan en de afwasteilen die op het hoofd gedragen werden. We merken al snel dat de bevolking het niet gewend is, dat er toeristen in hun dorp komen. Alle ogen waren namelijk op ons gericht en terwijl we naar ons verblijf liepen, viel het woordje ‘bakra’ (blanke) regelmatig.
We kregen direct een rondleiding door het dorp. Even langs de kapitein (het hoofd van JawJaw), langs een aantal leerkrachten, de oudste inwoner van JawJaw en als laatst langs de directeur van de basisschool. Alle huizen zijn gemaakt van hout en de meeste huizen zijn klein en vervallen. De omgeving, de mensen en de cultuur, gaf ons even het idee dat we in Zuid- Afrika waren.
De dagen erna heb ik mij vermaakt bij de jongste kleuters en heb ik daar mijn steentje bijgedragen. De klas bestond uit twaalf schatjes, die de aandacht van een blanke juf maar al te leuk vonden. Ik vond het ontzettend leuk en interessant om de verschillen met de stad, Paramaribo, te zien.
We verbleven in een houten huisje en sliepen gezellig met z’n vijven op een kamer. ’s Nachts hoefden we ons geen moment alleen te voelen, met het bezoek dat ’s nachts langs kwam. We hadden namelijk elke nacht weer een rat op visite, die het de eerste nacht had gemunt op de overgebleven pannenkoeken en de andere twee nachten, op de tenen van Yvonne. Ook ik had de laatste avond bezoek in mijn klamboe. Een dikke, grote spin had namelijk het idee om samen met mij, een nachtje in mijn klamboe door te brengen. Gelukkig heeft Hester hele scherpe ogen en is Yvonne nergens bang voor en haalde zonder een kik te geven, onze harige vriend even weg. Het idee dat ik met deze spin de nacht zou doorbrengen, bezorgd mij nog regelmatig kippenvel.
Afgelopen zondag stonden onze tassen alweer klaar voor Galibi. Galibi is een indianendorp gelegen aan de kust, vlakbij Frans Guyana. Een heel groot verschil met JawJaw. Andere omgeving, andere mensen en een andere cultuur. Galibi trekt vanwege de zeeschildpadden tours, wekelijks veel toeristen, dus ook van ons keken de mensen niet op of om. Eerlijk gezegd wel even fijn.
De basisschool ligt aan het strand, dus elke ochtend begonnen we de dag met een strandwandeling naar de school toe. Hoe bijzonder eigenlijk! Tijdens de rondleiding kregen we van de directrice te horen dat er een leraren te kort is. Lisa en ik besloten om groep 3 voor onze rekening te nemen. De school bestaat uit welgeteld 50 leerlingen en onze klas varieerde van drie tot vijf leerlingen. De kinderen hadden al een aantal weken geen eigen juf, dus deze kinderen waren maar al te blij met een beetje aandacht. We vulden de dagen met rekenen, lezen, schrijven, tekenen en zingen en de gymles mocht uiteraard ook niet ontbreken. Door goed met de lessen mee te doen, konden de leerlingen dierenstickers verdienen voor in het dierenboek. Wat waren ze trots!
Galibi en zeeschildpadden zijn twee woorden die niet zonder elkaar kunnen, dus ook wij besloten om deze dieren in levende lijve te gaan spotten. Al snel werden we verplicht te stoppen voor vier overstekende mini zeeschildpadden. Deze mini zeeschildpadden waren net uit hun eieren gekropen en zochten de weg naar de zee, om hun leven te beginnen. Dit is een moment dat mij voor altijd bij zal blijven. We mochten één voor één even een kleintje vasthouden en begeleiden naar de zee. Daarna hebben we nog drie zeeschildpadden gespot, waarvan één zeeschildpad eieren aan het leggen was en één zeeschildpad weer richting zee ging. Als zeeschildpadden eieren aan het leggen zijn, zijn ze in een trance, waardoor het mogelijk is om foto’s te maken en ze even aan te raken. Op weg naar de boot kwamen we een spoor van eieren tegen die de zeeschildpad onderweg naar zee was verloren. Aan ons de eer om deze eieren een goed plekje onder het zand te geven, in de hoop dat er mini zeeschildpadjes uit gaan komen (kans 1 op 140).
Het waren twee weken waarin we veel hebben gezien en waarvan ik heel veel heb geleerd. Ik had het absoluut niet willen missen en ik ben elke dag weer blij dat ik hier mag zijn!
De Surinaamse groetjes van Esther.
Vorige week was het dorp JawJaw aan de beurt. JawJaw is een inheems Marrondorp, dat is gelegen aan de Boven Suriname rivier. De bevolking bestaat uit Creolen, ook wel bosnegers genoemd. Op zondagmiddag vertrokken we met de taxi om vervolgens per boot verder te gaan. Bij aankomst maakten we direct kennis met de naakte kinderen die zwommen in de rivier, de was en afwas die tegelijkertijd in de rivier werd gedaan en de afwasteilen die op het hoofd gedragen werden. We merken al snel dat de bevolking het niet gewend is, dat er toeristen in hun dorp komen. Alle ogen waren namelijk op ons gericht en terwijl we naar ons verblijf liepen, viel het woordje ‘bakra’ (blanke) regelmatig.
We kregen direct een rondleiding door het dorp. Even langs de kapitein (het hoofd van JawJaw), langs een aantal leerkrachten, de oudste inwoner van JawJaw en als laatst langs de directeur van de basisschool. Alle huizen zijn gemaakt van hout en de meeste huizen zijn klein en vervallen. De omgeving, de mensen en de cultuur, gaf ons even het idee dat we in Zuid- Afrika waren.
De dagen erna heb ik mij vermaakt bij de jongste kleuters en heb ik daar mijn steentje bijgedragen. De klas bestond uit twaalf schatjes, die de aandacht van een blanke juf maar al te leuk vonden. Ik vond het ontzettend leuk en interessant om de verschillen met de stad, Paramaribo, te zien.
We verbleven in een houten huisje en sliepen gezellig met z’n vijven op een kamer. ’s Nachts hoefden we ons geen moment alleen te voelen, met het bezoek dat ’s nachts langs kwam. We hadden namelijk elke nacht weer een rat op visite, die het de eerste nacht had gemunt op de overgebleven pannenkoeken en de andere twee nachten, op de tenen van Yvonne. Ook ik had de laatste avond bezoek in mijn klamboe. Een dikke, grote spin had namelijk het idee om samen met mij, een nachtje in mijn klamboe door te brengen. Gelukkig heeft Hester hele scherpe ogen en is Yvonne nergens bang voor en haalde zonder een kik te geven, onze harige vriend even weg. Het idee dat ik met deze spin de nacht zou doorbrengen, bezorgd mij nog regelmatig kippenvel.
Afgelopen zondag stonden onze tassen alweer klaar voor Galibi. Galibi is een indianendorp gelegen aan de kust, vlakbij Frans Guyana. Een heel groot verschil met JawJaw. Andere omgeving, andere mensen en een andere cultuur. Galibi trekt vanwege de zeeschildpadden tours, wekelijks veel toeristen, dus ook van ons keken de mensen niet op of om. Eerlijk gezegd wel even fijn.
De basisschool ligt aan het strand, dus elke ochtend begonnen we de dag met een strandwandeling naar de school toe. Hoe bijzonder eigenlijk! Tijdens de rondleiding kregen we van de directrice te horen dat er een leraren te kort is. Lisa en ik besloten om groep 3 voor onze rekening te nemen. De school bestaat uit welgeteld 50 leerlingen en onze klas varieerde van drie tot vijf leerlingen. De kinderen hadden al een aantal weken geen eigen juf, dus deze kinderen waren maar al te blij met een beetje aandacht. We vulden de dagen met rekenen, lezen, schrijven, tekenen en zingen en de gymles mocht uiteraard ook niet ontbreken. Door goed met de lessen mee te doen, konden de leerlingen dierenstickers verdienen voor in het dierenboek. Wat waren ze trots!
Galibi en zeeschildpadden zijn twee woorden die niet zonder elkaar kunnen, dus ook wij besloten om deze dieren in levende lijve te gaan spotten. Al snel werden we verplicht te stoppen voor vier overstekende mini zeeschildpadden. Deze mini zeeschildpadden waren net uit hun eieren gekropen en zochten de weg naar de zee, om hun leven te beginnen. Dit is een moment dat mij voor altijd bij zal blijven. We mochten één voor één even een kleintje vasthouden en begeleiden naar de zee. Daarna hebben we nog drie zeeschildpadden gespot, waarvan één zeeschildpad eieren aan het leggen was en één zeeschildpad weer richting zee ging. Als zeeschildpadden eieren aan het leggen zijn, zijn ze in een trance, waardoor het mogelijk is om foto’s te maken en ze even aan te raken. Op weg naar de boot kwamen we een spoor van eieren tegen die de zeeschildpad onderweg naar zee was verloren. Aan ons de eer om deze eieren een goed plekje onder het zand te geven, in de hoop dat er mini zeeschildpadjes uit gaan komen (kans 1 op 140).
Het waren twee weken waarin we veel hebben gezien en waarvan ik heel veel heb geleerd. Ik had het absoluut niet willen missen en ik ben elke dag weer blij dat ik hier mag zijn!
De Surinaamse groetjes van Esther.
-
24 Mei 2014 - 13:24
Kevin:
Klinkt leuk Esther! Leuk dat je in een inheems dorp les hebt gegeven. Lijkt mij toch wel een bijzondere ervaring als je zo aangestaard wordt. Leuk dat je kleine schildpadjes hebt vastgehouden! Lijkt mij echt een leuke ervaring! Geniet er nog maar van. Voor je het weet moet je weer terug naar Nederland.
Kevin -
24 Mei 2014 - 13:25
Ralph:
Hey lieverd,
Wat een ongelofelijk leuk verhaal weer. Je doet daar zoveel leuke dingen en maakt zoveel dingen mee. Ik zou echt een slechte nacht gehad hebben als ik wist dat dat soort formaat spinnen in me klamboe zouden kunnen zitten haha. Ben zo super jaloers dat je kleine schildpadden naar de zee hebt kunnen helpen, heb ik altijd al willen doen.
Geniet nog van de laatste weken daar liefje.
Dikke kus en hou van jou xxx -
24 Mei 2014 - 13:38
Ellen:
Wow, je was echt in de middle of nowhere. Wat fantastisch om even tussen de mensen te mogen wonen die zo dicht bij de natuur leven. Je moet een bezienswaardigheid zijn geweest met je blonde haren. Een ervaring om nooit te vergeten die kleine schilpadjes naar zee te zien gaan.
Wil je wel terug naar Nederland?
Groetjes Ellen -
24 Mei 2014 - 13:58
Piet:
Leuk hoor die schildpadjes, geweldig. Lijkt me heel vreemd als iedereen je aanstaart omdat je blank bent maar wel een unieke ervaring natuurlijk om dat mee te maken ,je hebt wel heel veel gezien nu en dat pakken ze je nooit meer af.
Geniet nog maar even.
Groetjes Piet -
24 Mei 2014 - 14:08
Anouk:
Jeetje! Wat maak je toch een hoop mee! Altijd leuk om je verhalen te lezen & je foto's te bekijken.
Nog even & dan zien we je weer in Nederland. Geniet ervan & tot snel. X, Anouk -
25 Mei 2014 - 08:23
Karin Tijm:
Esther wat weer een mooi verhaal
wat maken jullie daar toch wat mee
ja dan is het hier misschien toch wel een beetje saai.
Maar hier hebben we kermis ha ha
groetjes en geniet er nog maar even van
Karin -
25 Mei 2014 - 09:12
Bas :
Hey bakra Esther. Wat een mooi verhaal weer. Je maakt echt een hoop mee! Over 3 weken kom je alweer terug naar Nederland (of ga je het leraren tekort oplossen daar??) Doe maar niet hoor! De tijd is omgevlogen. Ralph kijkt er al een tijd naar uit! (Wij ook) geniet er nog lekker van en tot snel -
25 Mei 2014 - 20:43
Manon:
Hallo lieve Esther.
Wat weer een super leuke blog, helaas voor mij de laatste die ik kan lezen.
Maar als ik dan terug kom uit Turkije dan nog maar 2 nachtjes slapen en kan ik je eindelijk weer ophalen van Schiphol.
Je hebt heel wat leuke dingen beleeft en avonturen mee gemaakt, iets wat je hele leven bij zal blijven.
Ik ben trots op je dat je dit alles bent aan gegaan. En ik weet dat we soms vreselijke heimwee kunnen hebben en zelfs dat heb je overleefd! I'm Proud!
Liefje, zet deze weken nog even door. Volgende week gaan we nog even skype en elkaar even voor 2 weekjes gedag zeggen. Geniet nog even en maak nog wat leuke dingen en avonturen mee.
Liefs je vriendinnetje Manon -
25 Mei 2014 - 22:59
Siska:
Hoi Esther,
Wat heb je weer onvergetelijke ervaringen opgedaan, en wat weer leuk om je verhaal te lezen!
Geniet nog van de laatste 3 weken, voordat je het weet zit je weer in ons kikkerlandje.
Heel veel plezier nog, en we tellen af!
Dikke bosi en brasa pap en mam
-
26 Mei 2014 - 20:32
Gerda Van Kleef :
Hoi Esther
Wat leuk om je reisverslagen te lezen. Wat een avontuur. Nog een paar weken en dan zit het er al weer op. Geniet er nog even van.
Groetjes Gerda -
04 Juni 2014 - 11:05
Tante Ria:
Hoi Esther,
Alles oké zo te lezen en weer een hoop meegemaakt.
Leuk om zo je verslag met de dingen die je daar beleefd weer door te lezen.
Jeetje interessant hoor zo'n ervaring die je in je leven toch maar mooi meemaakt, en niemand van je af kan nemen.
Ja je hebt zo ondertussen je langste tijd er op zitten daar en ben wel aan het aftellen denk.
Geniet er nog maar even van.
Groetjes Ome Thijs en Tante Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
